O architekturze Poznania
Kolejnym tematem wykładów prowadzonych przez panią Dorotę Molińską była dynamicznie zmieniająca się architektura Poznania w latach 1945-1989. W wyniku działań wojennych zabytkowe zabudowania uległy znacznym zniszczeniom. Pod wpływem licznych ataków na bruk runęły szczyty najpiękniejszych staromiejskich kamieniczek, a wraz z nimi ratuszowa wieża. Wraz zakończeniem wojny rozpoczęto intensywną odbudowę zabytków, a mniej zniszczonym obiektom przywracano dawny blask. Jednym z organów prowadzących prace naprawcze była Polska Szkoła Konserwatorska, która dążyła do odbudowy obiektów w stylu przedwojennym. Niestety nie spotkało się to z dużym uznaniem. Niechęć do stylu przedwojennego spowodowała, że kamienice okalające Stary Rynek nabrały nowego stylu, który nawiązywał do tradycyjnych form. Klasycystyczne formy miały być swoistym nawiązaniem do Konstytucji 3 Maja. W wieku XIX rynek był miejscem handu, nowe władze jednak za cel postawiły sobie by rynek stał się miejscem zamieszkania. Liczne kontrowersje wzbudzała sprawa sukiennic i Starego Arsenału, które władze PRL-u postanowiły zamienić nowoczesnym na tamte czasy budynkiem.
W latach 1950 – 1980 popularne stało się centralne projektowanie. W projektach tych widać silne wpływy architektury radzieckiej. Plac Cyryla Ratajskiego odwołuje się do stylu i form obowiązujących w XVIII i XIX wieku, a mimo to realizuje założenia projektowania centralnego. Sztuka tamtego okresu wpasowała się w kanony architektoniczne PRL-u. Rynek Wielkopolski (1952-1957) zachowuje proporcje placu rynkowego, a zabudowania go otaczające tylko w minimalnym stopniu uległy wpływom radzieckim .W latach 50. rozpoczęto budowę wieżowców , pierwsze wysokie budynki odwoływały się do stylu amerykańskiego i były odbiciem nowoczesności w surrealizmie. Poznański „Okraglak” (1948-1955) był swoistą demonstracją architektury i wpływów z zachodu. Stał się symbolem nowoczesnego miasta.
Lata 60 i 70 były latami, w których królował modernizm. Powstał plan nowego śródmieścia, który został stworzony przez młodych architektów. Miał być miejscem wielkich budowli mieszkalnych, niestety planu nigdy nie zrealizowano. W okresie PRL-u w Poznaniu powstało wiele obiektów bez których dzisiaj nie wyobrażamy sobie panoramy miasta, np. hala widowiskowa Arena, czy gmach AWF-u.