Wielki Tydzień po hiszpańsku…
Semana Santa / Święty Tydzień/ Tradycja procesji Wielkanocnych czyli Semana Santa cechuje hiszpańską Andaluzję. Największe procesje odbywają się w Sewilli i Maladze. W tymże regionie już od czasów Średniowiecza zaczęły powstawać religijne wspólnoty, bractwa, które początkowo zajmowały się grzebaniem zmarłych i opieką nad chorymi, a z czasem zaczęły odgrywać Paschę. Historia datuje je na wiek XV, kiedy to Izabela i Ferdynand Katoliccy w 1487r. odbili Malagę z rąk Maurów. Jednakże Sewilla szczyci się Bractwem EL Silencio utworzonym ponoć w 1340r. Bractwo – wspólnota skupiona wokół konkretnej parafii. Zwą się nazarenos/ nazarejczycy/. Każde bractwo posiada swój kolor szat .Są to habity ze szpiczastymi kapturami z otworami na oczy. Taki kaptur ma długość ok.1m. Kształt kaptura skierowany jest ku niebu,które symbolizuje miejsce zbawienia, a do którego winien podążać każdy chrześcijanin. Inna wersja – szpiczasty kaptur to element stroju z czasów Świętej Inkwizycji, którego noszenie było formą pokuty. Każde bractwo posiada swoją siedzibę, utrzymuje się ze składek, które nie są wcale małe, prowadzi akcje dobroczynne. Przynależność do takiej wspólnoty jest wielce zaszczytna. Dysponują one niekiedy arcydziełami sztuki średniowiecznej w postaci pasos /platform/ z figurami przedstawiającymi sceny z Nowego Testamentu związanymi z Męką Chrystusa. Taka platforma waży kilkaset kg lub kilka ton. W odpowiednim dniu Wielkiego Tygodnia raz w roku platforma wyrusza z kościoła parafialnego do Katedry i z powrotem. Przemarsz odbywa się w w otoczeniu nazarenos. Im bliżej platformy się idzie tym większy zaszczyt. Platformę niesie kilkudziesięciu costaleros, właściwie dźwiga ją na swoich głowach i ramionach. Są oni niewidoczni, znajdują się pod platformą, przykryci materiałem ją okrywającym. Procesją towarzyszą orkiestry, śpiewy oraz szeregi poprzebieranych w historyczne stroje z epoki członków bractw. Zwykle procesja zaczyna się wieczorem a kończy nad ranem. Zaczyna się w Niedzielę Palmową , a kończy w Niedzielę Zmartwychwstania.
Tekst oraz fotografie: Elżbieta Adamczak-Weber
