Pe Wu Ka – Powszechna Wystawa Krajowa w 1929 w Poznaniu

Dnia 15 lutego 2016 odbył się kolejny wykład, który poprowadziła pani Dorota Molińska. Prelekcja poruszyła temat wystaw światowych z przełomu XIX i XX wieku.. Pierwsza tego typy wystawa odbyła się w Londynie już w 1851 roku. Było to odwołanie się do wielkich wypraw. Imperium Brytyjskiej było w momencie swojego rozkwitu. Przedstawiono osiągnięcia z dziedzin technicznych czy kultury. Wznoszone na wystawy budynki manifestowały swoją bryłą postęp i nowoczesność tamtych lat, ja na przykład słynna Wieża Eiffla, wybudowana specjalnie na wystawę w 1889. Co ciekawe, symbol Paryża miał zostać wyburzony podobnie jak wiele innych obiektów po zakończeniu wystaw. Na tak prestiżowe wydarzenie ludzie zjeżdżali z całego świata. Także w Poznaniu miała miejsce tak prestiżowe wydarzenie. Pierwsze w 1911 roku, kiedy to odbyła się Wystawa Wschodnio-niemiecka, mająca na celu propagowanie kultury i osiągnięć Niemiec. Na tę wystawę wybudowano Wieżę Górnośląską (zdjęcie po prawej), dodatkowo powstały hale wystawowe, restauracje. Wystawę odwiedziło kilkaset tysięcy odwiedzających. W okresie międzywojennym przygotowywano się do Międzynarodowych Targów Poznańskich. Była to impreza ekonomiczna, komercyjna dla rozwoju handlu. Wieża Górnośląska stała się wtedy symbolem i punktem centralnym targów. W połowie lat dwudziestych wzniesiono dla stałych ekspozycji Pałac Targowy (poniżej), który wybudowany został w duchu neobaroku.

Powszechna Wystawa Krajowe w Poznaniu odbyła się w 1929 roku. Ówczesny prezydent Poznania Cyryl Ratajczak posiadał możliwość rozbudowy obiektów wystawowych, dlatego wystawę przeniesiono z Warszawy do Poznania, ze względu na większe możliwości przestrzenne. Wystawa miała prezentować dorobek wolnej Polski i zamanifestować jej rozwój i postęp, ukazać dobre rokowania na przyszłość. Ważnym elementem promocyjnym stało się nowe logo w formie litery 'X’ z orzełkiem (zdjęcie po lewej). Wystawę odwiedziło 4,5 mln ludzi z całego świata. Architektami budowli targowych byli Roger Sławski i Jerzy Muller. Teren wystawowy podzielony był na 5 zasadniczych części. Reprezentacyjna była Wieża Górnośląska, przemysłowa – Hala Reprezentacyjna oraz Pawilon Przemysłu Włókienniczego. Pawilon Przemysłu Ciężkiego przedstawiał polski dorobek przemysłowy. Plac św. Marka przypominał dekoracje klasyczne nawiązujące do polskiej ornamentyki. Powstałe pałace i pawilony zostały następnie przekazane dla innych ważnych celów. Obiektywy stworzone na potrzeby tejże wystawy,a wykonane były z drewna użytkowano tak długo aż nie uległy samozniszczeniu. Należy wspomnieć, że w większości pawilony były podświetlane, a wykończone zostały kolorowymi tynkami. Robiło to ogromne wrażenie. W tym czasie zaczęto oświetlać ważne obiekty miejskie i ulice. Dla potrzeb wystawy zbudowano dworzec zachodni oraz Hotel Polonia – największy hotel w Polsce w okresie międzywojennym. Ideą przyświecającą projektom i inwestycją budowlanym, które były związane z wystawami był przyszły rozwój miasta i jego przyszłość. Początek lat trzydziestych to moment ogromnej rewolucji urbanistycznej w przestrzeni miejskiej Poznania.

• ← ,,Gdyby mury mogły mówić ” – Na Lubońskim Szlaku Architektury Przemysłowej
• Henry James – jego powieści i ich adaptacje →